"bana değil kendine sadık kal"

[illegal]

Sende bir tuhaflık yok belki de.
Yanılan benim...
Ben senin bana değil,kendine sadık kalmanı istedim hep.
Bir de,benimle sevdiğin ne varsa,hep sevmeni istedim.
Bana gelmeden önce nasıl gülüyorsan,benimle nasıl güldüysen,ben gittikten sonra da öyle güleceğine inanmak istedim.
Benimle nelere ağladıysan,benden sonra da aynı şeylere ağlayacağını sandım.
Benimle vejeteryensen herkesle vejeteryen olmanı istedim.
Benimle etseversen ,herkesle etsever olmanı beklerdim.
Kuşları benimle sevmiştin.Vahşi hayvanları benimle öğrenmiştin.AVCILARA GÖNÜL VERECEĞİNE İHMAL VERMEMİŞTİM.
Beni kararlılığınla inandırdığın planlarına sadık kalmanı istedim.Düşüncelerine,zevklerine sadık kalmanı...
Bir mönüden rastgele yemek seçer gibi kendine düşünceler ve zevkler seçeceğini bilemezdim...
Hatırlıyormusun,yerimden kıpırdamak istemediğim zamanlarda bozulur kızardın.İçten sana hak verirdim(Ben tutucu ve tembel bir kediydim sanki,sense hoplayıp zıplamak isteyen bir köpek!!)
İstedim ki,dilediğince kıpırda,gez,dolaş,altüst et dünyayıkendi arzularına sadık kal!
Bir gün gelip kuytu köşelerde saklanacağına ihmal vermezdim.
Yalan söylerdin."Doğruyu söylemekten daha az yaralıyor"demiştin birgün.
Ben az yara almamıştım senin yalanlarından çıkan zehirli oklar yüzünden.Ama Tanrı tanığımdır ki,bu açıklamanı da gönülden anlamıştım.
İstedim ki benden sonra da bana söylediğin kadar yalan söyle ve bana olduğun kadar doğru ol hayata karşı.
Şimdi ne yaraları ne yalanları nede doğruları umursadığını görüyorum.(YALANCILAR BİLE HİÇ DEĞİLSE YALANLARINA SADIK KALMAYA ÇALIŞIRLAR.Biliyomusun?)
Köpekbalıklarını elinden besleyen birinin gün gelip kavanoza kapattığı bir japon balığına yem serperek vakit geçireceğini ummazdım...
Ben bana sadakatine hiç inanmadım.
Biliyorsun bunu
Çünkü bu tür inançlar barındıran o çocukluk ,toyluk çağını çoktan geride bırakmıştım.
Ama yine de seni sadık biri olarak sevmiştim;en azından kendine sadık...
Öyle bir izlenim veriyordun.Yalnız bana mı?Hayır,herkese...
Ve yakışıyordu sana.
Şimdi bu ılık ve hüznü ertelenmiş sonbaharda kalbime seslenirken,biliyorum ki...
Bizim dünyamız yuvarlak değil.
İnsanların dünyası bir tepsi gibi düz.
İnsan bir yolun sonuna vardığında kafasına dank ediyor bu gerçek.
Yani...
Sen benim kurduğum en parlak hayaldin.
Kavuşmamız kadar,ayrılmamız da güzeldi...
Şimdi en büyük hayal kırıklığımsın benim...